«Խաղաղության համաձայնագրի տեքստի 80-90 տոկոսը, արտգործնախարարի՝ ինձ տրամադրած տեղեկություններով, արդեն համաձայնեցված է»,- Բաքվի վերահսկողությանն անցած Շուշիում հայտարարել է Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը։ Նա հավելել է, որ Հայաստանին ստիպել են տեքստից հեռացնել Արցախի վերաբերյալ դիրքորոշումն ու տերմինաբանությունը, ինչը ճանապարհ բացեց կարգավորման գործընթացի հետագա զարգացման համար։ Միևնույն ժամանակ, ըստ Ալիևի, «երկու հարց բաց է մնում»։                
 

«Գոնե իր համերգներին սթափ ներկայանա` առանց սխտորի»

«Գոնե իր համերգներին սթափ ներկայանա`  առանց սխտորի»
12.03.2013 | 12:11

Հետընտրական զարգացումների ֆոնին հասարակության հետաքրքրությունների շրջանակում հայտնվեցին որոշ մտավորականների ու արվեստագետների` հարթակից հնչած արտահայտություններն ու դրանց արձագանքները: Այս շրջապտույտի մեջ հայտնվեց նաև Երևանի կինոյի և թատրոնի պետական ինստիտուտի ռեկտոր ԱՐՄԵՆ ՄԱԶՄԱՆՅԱՆԸ, ում հասցեին Ռուբեն Հախվերդյանը բավականին կոպիտ որակումներ հնչեցրեց։

-Պարոն Մազմանյան, արժե՞ր, որ հետընտրական այս թոհուբուհի մեջ մխրճվեին նաև մտավորականները:
-Նախ չեմ կարծում, որ մտավորականը երբևէ պիտի դուրս լինի խաղից: Քաղաքականությունը մանդատ ունենալն ու կուսակցական լինելը չէ: Ժամանակին հասարակական, հանրային գործիչներ ունեինք, որոնք հարմար պահին իրենց խոսքն ասում էին: Տարբերությունն այն է, որ մշտապես պետք է գործառույթի մեջ լինել` հասկանալու համար, թե ինչ է կատարվում, ոչ թե պատեհ-անպատեհ արթնանալ, մխրճվել երևույթների մեջ և անպատասխանատու հայտարարություն, քայլեր անել: Հանրության համար արտիստը հանրային մարդ է, ում խոսքը լսում են: ՈՒստի չի կարելի այդ զանգվածի հետ բաշիբոզուկի պես վարվել, ինչպես արեց Ռուբեն Հախվերդյանը: Չէի ուզի նրան այդքան կարևորել, որովհետև մեր շուրջն ավելի կարևոր բաներ կան: Պոետը պիտի շատ լավ իմանա, որ խոսքը ծիտիկ չէ, բերանից թռնի-գնա: Երբ ասում ես` Ադրբեջանի գավառ, դա արդեն նստվածք է թողնում: Երբ հայտարարում ես` գյուղացին թող գնա իր գյուղը, մեզ չկառավարի, հետ նայիր անցյալիդ, դու էլ ես գյուղացի, Շիրազը, Պարույր Սևակը, Մինասը, Վիկտոր Համբարձումյանն էլ են գյուղացի: Նման հարցադրումն ինձ համար հայադավություն է, ազգադավություն:
-Հախվերդյանը նաև ասել է, որ Դուք պաշտպանում եք Սերժ Սարգսյանին, քանի որ ինքն է Ձեզ ռեկտոր նշանակել, և որ Դուք «Սերժի դրածոն» եք:
-Ռեկտորությունը շատ փոքր պատճառ է, որի համար ես պիտի պաշտպանեմ Սերժ Սարգսյանին: Չեմ կարծում, թե Սերժ Սարգսյանն իր կենսագրությամբ, կենսափորձով, քաղաքական հեղինակությամբ պաշտպանության մեծ կարիք ունի: Դրա ապացույցը հենց ընտրապայքարն էր: Պոպուլիզմով զբաղվելիս պետք չէ մոռանալ, որ խոսում ես պետության նախագահի մասին: Պետականամետ պիտի լինել ու հարգել գոնե նախագահի ինստիտուտը: Իսկ ո՞վ է Մազմանյանն այս ողջ պատմության մեջ: Իմ և Սերժ Սարգսյանի հարաբերությունները շատ ավելի հին են: Ինչ վերաբերում է այն հարցին, թե շենք եմ ծախել, ապա ծախել եմ իմ սեփականությունը Լևոն Տեր-Պետրոսյանի օրոք, այն ժամանակ Հրանտ Բագրատյանը կառավարության որոշումով այդ շենքն ինձնից խլում էր: Խոսքը 340-350 քառակուսի մակերեսով վարձակալած տարածքի մասին է: Պարոն Հախվերդյանը վերջերս, հավանաբար, շատ քիչ է սթափ լինում և Թատերական գործիչների միությունը շփոթում է «ԱԴՐԻ» պրոֆմիութենական հիմնարկի հետ: Երբ ես այդ տարածքն արդեն վարձակալել էի, հիմնարկն այլևս գոյություն չուներ: Սրա առքուվաճառքն անգամ ժամանակային առումով ոչ մի կապ չունի Սերժ Սարգսյանի հետ: Հերիք է զազրախոսեք: «Դրածոյի» առումով էլ նկատեմ. Երևանում կա այսպիսի հասկացություն` «գոյական դպրոց»` Մազմանյանի աշակերտներ, նրա՞նք էլ են դրածո:
-Պարոն Մազմանյան, Հախվերդյանը նաև մասնագիտական առումով է Ձեզ մեղադրանքներ ներկայացրել, իբր Դուք ներկայացում էլ չեք բեմադրում:
-Տեսնելու համար պետք է նայել կամ գոնե կարդալ: Եթե մի քիչ կարդար, կիմանար, որ իմ առաջին միջազգային գրանպրին, որպես ռեժիսոր, 87-ին է եղել, որից հետո երկու-երեք տարին մեկ Մազմանյանի ներկայացումները միջազգային փառատոներին են ներկայացվում: Վերջին անգամ անցյալ տարի Մոսկվայի «Ոսկե դիմակում» «Մեղր» ներկայացումն էր: Չորս տարին մեկ այս ինստիտուտում սերունդ եմ տալիս: ՈՒրախ եմ, որ Հախվերդյանի նման հանդիսատես չունեմ: Շատ սիրում ու հարգում եմ Վարդան Պետրոսյանին, բայց մի օր գալ, չունենալով հստակ պատկերացում իրողությունների վերաբերյալ, պաթետիկ կոչ անել, ինչի՞ մասին:
-Մեզանում մտավորականներին ևս երկու շերտի են բաժանել. ովքեր ընդդիմության կողքին են` «իրական» մտավորականներն են, ովքեր քաղաքականության մեջ չեն մխրճվում` իշխանամետ են: Հիմա ո՞վ է մեր մտավորականը:
-Մեր մտավորականը կոնֆորմիստ է, վաղուց: Գունափոխ, պատեհապաշտ, տասն անգամ կարծիք փոխող, ընդ որում, այդպես վարվեցին շատ հեղինակավոր մարդիկ: Թող ներեն ինձ շատերը, կարևորվեցին փողը, նյութը, շահը, կոչումը, մեդալը: Շատերը սա դարձրին գերնպատակ: Հախվերդյանը, եթե սկզբունքային էր, նման տեսակետներ պիտի հայտներ նաև մինչ այս: Կան նաև ավելի վատերը. իշխանությունից էլ են վերցնում, ընդդիմությունից էլ, էս կուսակցության համերգին ագիտացիա անում, մյուսին` երգում: Սա ավելի սարսափելի է: Այս ցինիզմն ուղղակի զազրելի է: Հայաստանում մարդիկ բաժանված են երկու մասի` աշխատող և խոսող: Ցավոք, Հախվերդյանը վերջին տասնհինգ տարիներին դադարել է գրել, իսկ խոսացածն էլ մաղձ է: Ես չեմ հիշում մի երգչի, նկարչի, ռեժիսորի, գրողի, ում հասցեին Հախվերդյանը դրական բառ ասած լինի: Սա արդեն կլինիկական վիճակ է, ներքին հիվանդություն, ցանկանում եմ, որ կարողանա ինքն իրեն բուժել, իր խնդիրները չփաթաթել հասարակության վզին:
-Այդուհանդերձ, հետընտրական իրավիճակի Ձեր գնահատականն ինչպիսի՞ն է:
-Ո՞Ւր էին այն մարդիկ, ովքեր այսօր փորձում են շագանակներ հանել կրակից, ընտրությունից երկու օր առաջ, ինչո՞ւ Հովհաննիսյանի կողքին կանգնած չէին: Հանկարծ հայտարարվեց, որ կեղծված են ընտրությունները, ու հիմա չեմ տեսնում, թե հասարակությունն ո՞ւր են տանում: Ես տեսնում եմ դրսից կառավարվող հայտնի ուժերին: Նույնը կարելի է ասել դասադուլների մասին: Նկարեցին, բեմադրեցին և ուղարկեցին դուրս: Դա երեք օրվա դրսի սադրանք էր: Հետո պարզվեց, որ ամենաակտիվ դասադուլավորներից մեկն ամենևին էլ ուսանող չէ, այլ կոորդինատոր, հետաքրքիր է` ամսական ինչքա՞ն է ստանում ու որտեղի՞ց: Ազգովին այնքան խնդիր ունենք, մարտահրավերներ, որ նման պրիմիտիվ խաղը խիստ անազնիվ է: Պետք չէ «հանուն ժողովրդի» գոռալով` սեփական կուսակցական շահերն ու անձնական ամբիցիաները բավարարել:
-Պատրա՞ստ եք դեմ առ դեմ հանդիպելու և խոսելու Հախվերդյանի հետ: Ի դեպ, վերջինս հայտարարել է, որ «ուրիշ» տեղ և «շատ մանրամասն» կխոսի Ձեզ հետ:
-Կյանքը շատ կարճ է: Երբ բառեր ես շպրտում, այլևս մանրամասն խոսելու կարիք չկա: Ա՞յլ կերպ է ուզում խոսել, ես ամեն ձեռնոց էլ վերցնող եմ: Միակ բանը, որ ցանկանում եմ, թող երգ գրի, բայց եթե չես կարող, սարսափելի չէ: Կլսենք, Մոնտան, Ժակ Բրել, Շարլ Ազնավուր, Վիսոցկի, Ռոզենբաում, ուղղակի իր մոտ հայերեն լավ էր ստացվում: Բայց դա նրան իրավունք չի տալիս աջուձախ բոլորին կեղտոտելու, պիտակավորելու` լավ խաշից ու օղուց հետո: Դա հասարակության հետ խոսելու ձև չէ: Առողջություն եմ մաղթում իրեն, թող գոնե իր համերգներին սթափ ներկայանա, առանց սխտորի:


Զրույցը`
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆԻ

Դիտվել է՝ 2176

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ